Nare dromen zijn als slapende vulkanen. Zoals de bewoners aan de voet daarvan er zelden aan denken dat die eeuwige heersers hen op een dag uit hun slaap kunnen houden, zo beseft de mens die geplaagd wordt door een terugkerende nachtmerrie dat die ergens nog wel sluimert in zijn geest, maar dan hopelijk in een kelder van zijn geheugen die zo is ingebetonneerd dat de kans dat de droom zich opnieuw naar buiten wurmt verwaarloosbaar is. Lees verder
Tagarchief: De Morgen
Column ‘De Morgen’: ‘Hij blijft mijn eeuwige buurjongen’
De Ronde van Vlaanderen had net een winnaar, en ik zat de stapel papier te redigeren die binnen een paar maanden mijn nieuwe boek moet worden. Lees verder
Opgeslagen onder Columns
Column ‘De Morgen’: De ongemaquilleerde dood
Vrijdagmiddag, de school is net uit, en in de rij aan de kassa wachten een moeder met haar dochter. Het meisje heeft een tiara in het haar en draagt een snoepjesroze jurk met glinsterende stiksels – maar ook versleten turnpantoffels, en het zijn net de schoenen die niet bij haar kleren passen die haar onweerstaanbaar maken. Lees verder
Column ‘De Morgen’: De Paris Hiltons der beeldende kunst
‘Mij spreekt het veel meer aan als jij er uitleg bij geeft’, zei Martin Heylen toen hij in God en Klein Pierke naar een werk van Jan Fabre keek. Hij legde met die ene zin een kern van de beeldende kunst bloot: zonder uitleg snap je er vaak niets van. Lees verder
Opgeslagen onder Columns
Column ‘De Morgen’: Nieuwe bottines
In mijn dorp dat zich stad noemt waren mensen rond die van vlees en bloed zijn, maar in mijn hoofd de vorm van een personage aannemen. Ze zijn het soort dorpsfiguren van wie ik me afvraag of ze binnen tien jaar nog zullen bestaan, en omdat ik vermoed dat ze zullen verdwijnen, bekijk ik hen met extra aandacht: ooit zullen ze opduiken in een van mijn boeken. Lees verder
Opgeslagen onder Columns
Column ‘De Morgen’: Een emmer uit de oceaan
Om vat te krijgen op de oceaan van seconden die ons zijn voorafgegaan en nog zullen volgen, verdelen we de tijd in eeuwen, en de eeuwen in jaren. Misschien is nieuwjaar wel de opgestoken middelvinger van de mens in het grijnzende gezicht van de tijd: als zand glijdt die steeds door onze vingers, maar bij elk nieuw jaar doen we onszelf geloven dat we de klok even kunnen stilzetten. Lees verder
Column ‘De Morgen’: Radicaal normaal
Eindejaarslijstjes: er is geen ontsnappen aan. In de literaire wereld wordt dan vooral recensenten naar een top drie van boeken gevraagd die hen het meest zijn bijgebleven – maar laten we de rollen eens omkeren. Als recensenten punten mogen uitdelen aan auteurs, dan mag het ook vice versa. Omdat schrijvers het vaak al hard genoeg te verduren krijgen van critici, wil ik graag – en ik weet dat ik uit naam van een aantal collega-auteurs spreek – een prijs uitdelen aan de ergerlijkste recensie van het afgelopen jaar: ‘Doe toch eens niet normaal, man!’ van Hans Demeyer, over de bloemlezingen 20 onder 40 en 20 onder 35. Lees verder
Opgeslagen onder Columns
Column ‘De Morgen’: Vaclav & Mir-Hossein
Uit de Iraanse strip ‘Zahra’s Paradise’ – klik op de afbeelding om te vergroten
Toen ik in juni 2009 door Iran reisde, veranderde de Tsjechische president en schrijver Vaclav Havel van een naam uit mijn geschiedenisboeken tot iemand die tot leven kwam in de straten van Teheran. Miljoenen Iraniërs protesteerden tegen de uitslag van de frauduleuze presidentsverkiezingen, en tijdens mijn interviews met betogers werd Havel steeds vaker aangehaald: velen zagen in oppositieleider Mir-Hossein Mousavi de Vaclav Havel van Iran. Lees verder
Column ‘De Morgen’: Beminde gelovigen
Onlangs werd ik uitgenodigd om over mijn boek Vurige tong te spreken in het Nederlandse Aardenburg, net over de grens met West-Vlaanderen. Groot was mijn verbazing dat ik daar in een doopsgezinde kerk mocht optreden: dat was me in Vlaanderen niet eerder overkomen. Op de kansel waar ik mijn lezing hield, stond in gouden letters ‘Gij zijt het licht der wereld’, en achterin de kerk staarde een levensgroot Lam Gods me aan. Ik noemde God een waanzinnige illusie en gelovigen anno 2011 ontstellend naïef. Niemand stond op, en na afloop was er ruimte voor woord en wederwoord: zo vroeg de homoseksuele dominee me hoe ik kon leven zonder in iets te geloven, en ik vroeg hem hoe hij als jong, weldenkend man zijn leven kon laten leiden door een onzichtbaar opperwezen. Lees verder
