Vandaag is het precies een jaar geleden dat mijn boek Duizend-en-één dromen. Een reis langs de Trans-Iraanse Spoorlijn werd voorgesteld.
Een jaar later is het bijna tijd voor de publicatie van mijn nieuwe boek
Vurige tong. Het heeft niets met Iran te maken, maar wel met mijn eigen jeugd, West-Vlaanderen, het katholieke geloof, het dorp, de grote stad. Of zoals het in de
zomerbrochure van De Bezige Bij staat:
In ‘Vurige tong’ weekt de aanblik van het dode lichaam van haar ‘tante nonne’ bij Ann De Craemer een woede los die ze nooit eerder voelde. Het dwingt haar te spreken, terwijl haar voorouders hebben gezwegen. In haar zeer katholieke West-Vlaamse ‘dorp dat zich stad noemt’ is ‘zwijgt en doe voort’ gedragsregel nummer één.
Ann De Craemer toont hoe het katholieke geloof erin slaagde haar grootouders en ouders in slaap te wiegen. Ze beschrijft hoe het machtsmisbruik met permissie van God de Vader tot in de jaren 1990 doorging. God verdwijnt in stilte uit haar dorp, maar velen voelen zich nog steeds microben onder zijn voetzolen. Die dorpse nederigheid wilde ze ontvluchten door naar de grote stad te verhuizen, Brussel. Maar ook komt, totaal onverwacht, de schaduw van haar kerktoren terug en beseft ze dat ze meer van dat dorp houdt dan ze zelf had kunnen toegeven.
Verschijningsdatum van Vurige tong: 12 mei. Plunderen die boekhandel!
AUTEUR - Ann De Craemer 