Ik had me voorgenomen te zwijgen. Over de panda, en over het vervagende onderscheid tussen politici en televisiesterren dat door de commotie rond zaterdagavond pijnlijk werd blootgelegd.

Zwijgt stil, dacht ik. Je hebt geen zin om tot de categorie ‘verzuurd links’ te worden gerekend, en daarna uit te leggen dat je ergernis zich niet situeert ter hoogte van één zijde van het politieke spectrum, maar zich ook liet voelen toen Wouter Van Besien tijdens Music for Life naast Lesley-Ann Poppe zijn zangkunsten meende te moeten demonstreren.

Zwijgt stil, dacht ik. Schrijf verder aan je roman en zie niet om.

Maar toen ik daarnet las dat de SP.A op Twitter een foto postte van een rode kabouter die een pandabeer recht in de ogen kijkt, met als toevoeging ‘Bart is bijna klaar voor de moeilijke debatten’, vond ik dat zo belachelijk dat ik niet kon zwijgen.

Hou ermee op, dames en heren politici van dit land. Hou ermee op mezelf en honderdduizenden andere kiezers te behandelen als kleine kinderen die constant entertained moeten worden. Omdat we op 25 mei een bolletje rood moeten maken (en dat nog niet eens binnen de lijntjes) betekent dat niet dat we kleuters in de eerste klas zijn voor wie een complexe wereld zich handig laat samenvatten tussen de twee kaften van een kleurboek.

Hou op met uw gele, groene en rode kabouters. Als ik dan toch mijn toevlucht moet zoeken tot een kleur om mijn gevoel bij al deze schertsvertoningen te beschrijven, dan wel dat ik plaatsvervangend rood word van schaamte wanneer ik zie hoe mensen die zich over moeilijke en delicate kwesties moeten buigen de kiezer zo verbazingwekkend simplistisch durven toe te treden.

Met humor hebben uw panda’s en kabouters niets te maken. Overigens verwacht ik van onze politieke vertegenwoordigers geen humor. Ik verwacht ernst. Als u mij daardoor een droogkloot noemt, zal ik dat als een compliment aanvaarden.

In het boek waaraan ik werk, vertel ik hoe blij ik was toen ik voor de federale verkiezingen van 1999 voor het eerst mijn stem mocht uitbrengen. Ik werd kwaad op zij die klaagden dat ze hun stem moesten uitbrengen of zeiden dat ze gewoon blanco zouden stemmen.

Antipolitiek, antwoordde ik. Stemmen is een voorrecht, een geschenk en een feest.

Ik wou dat ik het vandaag met evenveel overtuiging kon zeggen, en ik wou dat ik niet in uw richting hoefde te kijken als onbetwiste aanstokers van de antipolitiek.